Το αριστερό μου χέρι είναι μαύρο. Καθώς τα δάχτυλά μου πηδούν από χορδή σε χορδή τα κοιτάω και αναρωτιέμαι. Το ασημένιο μου τσέλο ταλαντεύεται από την δύναμη του κονσέρτου, από την μανιασμένη δύναμη με την οποία πατάω τις χορδές. Και δεν μπορώ να σταματήσω να παίζω. Κάθομαι στο σκαμνί μου εδώ και τόσο πολύ καιρό που έχω ξεχάσει πως ήταν να στέκομαι. Τα δάχτυλά μου έχουν ματώσει κι έχουν φαγωθεί, η πλάτη μου έχει σκεβρώσει στην ίδια στάση τόσο καιρό, όμως η γλυκύτερη ανταμοιβή είναι το τσέλο στην αγκαλιά μου.