Το σκοτεινό παραμύθι
Φωτό
από τον «Ανδαλουσιάνο σκύλο»
Το εύκολο είναι να πεις ότι καμιά μορφή
επανάστασης δεν αναμένεται. Οι πανεκδότες πολέμησαν πολύ για να σπείρουν αυτή
τη φαντασίωση με το όνειρο κάποτε ο πόθος τους να πάρει σάρκα και οστά. Αν
χωράει μια αλήθεια σ` αυτή την υπόθεση, καλό είναι να ειπωθεί. Από πλευράς μου
να ένα χρήσιμο άλλοθι στις φαντασιώσεις του τέρατος: Χωρίς τη χρήση της
ιστορίας που επιδεικτικά θα αγνοήσω, βλέπω, ανήμπορος πολλές φορές, τη διασπορά
του «μελανού μύθου», την αναμόρφωσή του σε τοίχος. Ο χρόνος, το απόλυτο όργανο
ελέγχου είναι πια στα χέρια άλλου, άλλων, κανενός. Την ιστορία δεν την αφήνω απ`
έξω γιατί δεν έχω μια ολοκληρωτική εικόνα της ή γιατί φοβάμαι ότι θα με
διαψεύσει τάχιστα, την εγκαταλείπω γιατί η γνώση της καλλιεργεί σπόρους που
στην παρούσα στιγμή δεν χρειάζομαι. Θα χρησιμοποιήσω όμως την επίγνωση του παρόντος,
που απογυμνώνει την εξελισσόμενη κατάντια από τις τυχόν δικαιολογίες. Μια
αλυσίδα από υποχωρήσεις, είναι βέβαιο, πως ευθύς θα μείνουν μετέωρες, χωρίς
προστάτες και συντελεστές, που άλλοτε αποκρύπτουν και άλλοτε διαιρούν.
Χρησιμοποιώ το μονοπάτι του αγοραίου
ρομαντικού, που επικαλείται την έκπληξη του παιδιού στην ανεξήγητη
πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Δεν μπορώ παρά να περάσω απ` αυτόν το δρόμο, με
σκοπό όμως να μη σταματήσω στα μπάζα, αλλά να φτάσω στην απόλυτη αριστοκρατία
μιας ονειρικής όσο και χαώδους αντίληψης για τη χρήση της ζωής. Το σκοτεινό
παραμύθι της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων που επιθυμεί τη διαιώνιση της νεκρικής
σιγής, με τη πρόφαση ότι είναι τόσο βαθιά χαραγμένος ο δρόμος, που δεν αλλάζει
πια, γίνεται πιστευτό από τους αναμενόμενα εύπιστους μετόχους του (που στο κάτω
~ κάτω δεν μας αφορούν) αλλά και από τους ύποπτους πολέμιους που αντιτείνουν
μικροεπαναστάσεις πάντα στα πλαίσια του ανεκτού ( -5 έως +5) μη τυχόν και
υποστρέψουν για πάντα κάτι που θα τους ευεργετήσει, έστω καταγγέλλοντάς τους.
Φτάσαμε σε μία εποχή όπου η τέχνη
ποδηγετείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κάνοντας από μόνη της ελάχιστες
χορευτικές κινήσεις, σε μία πανδαισία πολέμου αυστηρού και ασόβαρου συγχρόνως.
Το παιγνίδι της τέχνης πρέπει πλέον να μεταφερθεί από τις στιγμές αλλοφροσύνης
του ανθρώπου στις καθημερινές εκδηλώσεις, στις συναναστροφές, στον ύπνο του.
Πρέπει πλέον ν` απογυμνώνεται από τις έντεχνες δικαιολογίες ο παραλογισμός,
τουλάχιστον αυτό, και σαν πρώτο βήμα να γίνεται αντιληπτή η οπισθοχώρηση και η
απραξία.
Η χρήση της τέχνης: να το μυστικό όπλο
των εχθρών της ζωής, η χρήση της ελεγχόμενης παραφροσύνης, οι υπηρεσίες που
προσέφερε και αναμένεται να προσφέρει. Θα πρέπει κάποτε, ως οφείλει, να στρέψει
με το ελεύθερο άκρο της τα πυρά εναντίον των καθημερινών εχθρών της προόδου,
που είναι οι χρήστες της προόδου, οι εκλεκτικοί ανατόμοι και οι χορογράφοι της.
Αν μπορούμε να μιλήσουμε για το τέλος
μιας εποχής, εύχομαι να είναι το τέλος των ανατόμων που ακινητοποιούν την ηδονή
σε μία στρογγυλή τράπεζα και των βοηθών τους που δυσανασχετούν αθόρυβα,
μουγκρίζοντας με τρόπο προς τα έξω.
«Κι όμως, οι
άνθρωποι χρησιμοποιούν τις λέξεις και τα σημεία για να μπορέσουν επίσης να
συμπληρώσουν τις άσωστες χειρονομίες τους»
Μάκης
Χρυσοστομίδης