Σκόνη

Στη σκόνη

Μετά τα κρουστά,

τα σύμφωνα που σχημάτιζαν τις μεγαλύτερες κηλίδες,

ξεκινούσαν από τις άκρες των δακτύλων μας.

Όσο κι αν αποφύγαμε τις ιώσεις,

όταν λιγόστευε το κουράγιο,

όλο και κάποια μοντέρνα αρρώστια

σταματούσε τον γοργό βηματισμό

προς την αλήθεια.

Τη συμφορά, τη μετράνε με τη σάρκα τελικά και με τα τεκμήρια των οσμώσεων.

Μας το είπε ο επιμελής βιολόγος με τα πτυχία στην πλάτη σωρό.

Ο καπνοπώλης όμως,

μας έδωσε ότι ζητήσαμε,

αφού αποδείξαμε με δυο ακτινογραφίες ότι

κάτι άλλο θα μας σκοτώσει τελικά,

κάτι λιγότερο όμορφο απ το χαμένο σύντροφο.

Δυο σκιές βγήκανε βιαστικά από το μαγαζί,

τις ακολουθούσε μια μουσική περίεργη κι ένα φως γραφείου.

Μπήκανε τελικά εκεί που δεν έπρεπε,

μπήκαμε τελικά εκεί που δεν χωρούσαμε.

Οι οριστικές λύσεις κλείστηκαν σε φακέλους,

οι δύο σκιές ξαναβγήκανε.

Ας μιλήσει κάποιος, με καθαρή φωνή και πρόθεση.

Όλοι μας μισούμε τη σιωπή και όλοι μας σιωπούμε στο μίσος.

Μιλώ με τις σκιές των προγόνων κάποιου άλλου

Σ άλλη γλώσσα από τη δική μου.

Μισώ τη σκόνη. Μισείς τη σκόνη

πως ν αποφύγουμε τη δολιοφθορά

τώρα που έγινε δημοφιλής ο εμφανής πόνος;

Μιλώ στο πλήθος χωρίς ήθος.

Μισώ το ήθος που υπαγορεύει

ότι το ίδιο απαγορεύει.

Είδα σκηνές

Από ταινίες πιο σιωπηλές κι από σένα.

Είδα σωρούς ιστών χρώματος μοβ σε ασημένιες λεκάνες εισαγωγής.

Βεβαιώσεις που πιστοποιούν πως θα πεθάνεις στην ώρα σου.

Νύχια κομμένα, βαμμένα, τραβηγμένα.

Λιπαρά μάγουλα και βυσσινί σατέν στο ύψος των περιστάσεων.

Μερικούς δικούς μου ανθρώπους να χαζεύουν την εξαθλίωσή τους σε σώματα άλλων.

Μαθηματικούς με άψογα γαλλικά και γάλλους με σπασμένα αμερικάνικα.

Περιπατητές που με δίκαιους σχολιασμούς βύθιζαν την αλήθεια.

Περαστικούς, βιαστικούς με ύφος αντιδραστικού γεροχίπη

να λιάζονται στα μπαλκόνια κάποιου κρατικού καφενείου.

Εγκλήματα να γίνονται best sellers και το αντίστροφο.

Περιφερόμενο φιλοθεάμον κοινό να χαζεύει πτώσεις αγνώστων από μεγάλα ύψη.

Σκόνη να καλύπτει υπνώσεις άλλοτε διεγερτικών αναλώσιμων εκπροσώπων. Σκόνη στην κηδεία επιτελάρχη που άφησε κατά μέρος τις τυπικότητες για ν αναλάβει το πόστο του επίσης νεκρού αντιπάλου του, όπως επιθυμεί στο τέλος της, κάθε ιστορία δράσης σεβόμενη το θέαμα. Επίσης, σκόνη των τροχοφόρων, που ισοπεδώνουν ότι το ποδοπάτημα αδυνατεί να φέρει στον ορίζοντα του κάθε αγνώμονα, στη σκέψη του κάθε αλλόφρονα, στην ανοχή των υπολοίπων. Σκόνη που μύριζε καμένο αυγουστιάτικο ξερόχορτο και φελλό, που έμοιαζε με υποβοήθημα θεαματικής μοντέρνας συναυλίας, απ αυτές που θυμούνται όλοι όταν γεράσουν αγαλλιάζοντας το σύντροφό τους σ ένα μικρό θαλασσί δωμάτιο στο Παγκράτι. Σκόνη απ αυτές που καταβρέχονται ανέμελα στις αυλές που μένουν άντυτες από πολυτελείς πέτρες και πλακάκια, απ αυτές που αναδύουν τα ράφια βιβλιοθηκών στα σπίτια γερόντων που γεννήθηκαν στην Αίγυπτο την εποχή του διαφωτισμού των ολίγων, απ αυτές που σηκώνει το παλιό στρώμα καθώς το μαστιγώνει η μυώδης υπηρέτρια στέλνοντας μηνύματα στο παλλόμενο κορμί της, απ` αυτές που σκέπασε το βαρύτιμο πτυχίο του αξύριστου άλλοτε στασιαστή, απ` αυτή που ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά έχει πάψει να σκονίζει μα σχηματίζει κηλίδες.

Σαν αυτές που ξεκινούν

Απ` τις άκρες των δακτύλων μας

και φτάνουν καμιά φορά παντού.

Μάκης Χρυσοστομίδης

Πίσω